<< Terug naar de inhoudsopgave
Een vervolgverhaal… Dat is een verhaal dat volgt op een voorgaand verhaal… dat ging over het maken van mijn 1e verhaal over iemand die met prepensioen ging. Dus…
Met pensioen gaan we uiteindelijk allemaal. Dat is voor ons allemaal een feit. Hoe en wanneer we met pensioen gaan is voor iedereen verschillend. Iedereen vult het anders in en ervaart het anders. Zo zijn er pensionarissen die uiteindelijk toch weer aan het werk gaan. Veelal voor minder uren. Zoals Mark zegt: “Het werken is anders dan voorheen, je hoeft niet meer. Het ‘moeten’ is eraf en dat voelt anders”.
Voor mij ging op 30 maart 2022 definitief de stekker uit het werken…
Niet omdat ik het werk niet meer leuk vond, in tegendeel zelfs. Het eenmalige aanbod vanuit het bedrijf en de coronapandemie heeft daar bij geholpen.
“Denk je nog wel eens aan je ex-collega’s?” Ik zou liegen als ik ‘nee’ zou zeggen. Natuurlijk denk ik wel eens terug aan mijn werkende periode. Dat zijn leuke herinneringen… maar ik zou niet meer terug willen. Er is waarschijnlijk zoveel veranderd.
Oud collega’s kwamen ook wel eens terug op het werk en dan had ik daar eigenlijk geen tijd voor. Voor mij ‘werkt’ dat niet. Ik heb het veel te druk met andere dingen ‘ontdekken’, ‘bedenken’ én ‘creëren’.
Dit verhaal bijvoorbeeld… Dat zou ik niet hebben geschreven als ik nog werkte… Toen schreef ik als leerstofontwikkelaar elke dag teksten. Dit verhaal bestaat ook uit teksten. Maar dit voelt niet als werken. Dit is gewoon leuk om te doen. Zonder dat het moet en omdat het mag. “Hoe fijn is dat… heb ik er weer een hobby bij?”.